Impulsem do napisania tej dobrze odebranej przez czytelników książki była postać dziewczynki w czerwonym płaszczyku z filmu „Lista Schindlera”, w której Roma Ligocka rozpoznała samą siebie. Z perspektywy dziecka opisuje wszystkie bolesne doświadczenia, o których tak bardzo starała się zapomnieć: dzieciństwo spędzone w getcie, strach, upokorzenie, śmierć bliskich. Wspomina również swoje powojenne losy: zabawy w towarzystwie kuzyna – Romana Polańskiego, i przyjaciela – Ryszarda Horowitza, przelotną fascynację komunizmem, świat cyganerii artystycznej Krakowa, przyjaźń z Piotrem Skrzyneckim, liczne romanse, a wreszcie emigrację i karierę w show-businessie. Ujawnia też długie zmagania z depresją, będącą rezultatem wojennej traumy, oraz uzależnienie od leków, z którego wielkim wysiłkiem udało jej się wyjść.
Nie sposób przejść obok tej książki obojętnie. Czytając ją, chciałoby się mieć tę wygodną świadomość, że to tylko fikcja literacka, ale niestety, to prawdziwa opowieść o złamanym przez wojnę pokoleniu.
